Fic Otabek x Yurio [เมื่อยูริโอะแมวที่เลี้ยงไว้กลายเป็นคน]

ข้อมูลเบื้องต้น

Fic Otabek x Yurio [เมื่อยูริโอะแมวที่เลี้ยงไว้กลายเป็นคน]

ฟิคนี้แต่งเพื่อฉลองที่ WoCho ครบ 1000 ไลค์ ตามคำขอของ คุณ Keawkao Ming และกิเลสของไรท์ ฮิ้ววว

สวัสดีครับ ผมชื่อโอตาเบ็ค เป็นคนสันโดษชอบอยู่คนเดียว เป็นนักเสก็ตลีลามืออาชีพครับ ที่บ้านผมมีแมวอยู่หนึ่งตัว ชื่อยูริโอะ... แมวสีครีมแสนสวยตัวผู้ น่ารัก ทรงเสน่ห์ มีถุงเท้าสีน้ำตาลทั้งสี่ข้าง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย มีผ้าพันคอสีน้ำเงินผูกอยู่ ยูริโอะเป็นแมวที่หยิ่งมาก ชอบเขี่ยแก้วน้ำเล่น และจะเลือกเขี่ยแก้วที่แพงๆ แจกันราคาถูกๆ ยูริโอะเมินหมดเลย เลือกที่จะไปผลักอันที่เป็นสมบัติประจำตระกูล Altin

แต่ความน่ารักของยูริโอะก็มีอยู่ เขาชอบมานอนบนตัวผมตอนกลางคืน เวลาที่ยูริโอะนอนกับผม เขาจะหลับสนิทกว่านอนอยู่ตัวเดียว บางทีผมอยากไปเข้าห้องน้ำ ยกตัวเขาออกนิดหน่อย เขาก็งับหมับเข้าที่แขนผมแล้ว

ยูริโอะไม่ชอบกินอาหารซ้ำกันเกินสามวัน หากผมเอาปลามาให้เขาก็จะกินแค่สามวันแรก วันที่สี่เขาก็จะแสดงอาการเบื่อแล้วหนีออกไปจากบ้าน ผมจำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมจะต้องออกไปตามตอนดึกๆ ผมเป็นห่วงเขา และแคร์เขามาก แมวไม่มีทางเข้าใจเราหรอกว่าเราน่ะเป็นห่วงมากแค่ไหน ก็แค่...

อยากใช้ชีวิตแบบแมวๆ เท่านั้นเอง...

“เจ้าบ้าโอตาเบ็คออกไปไหนน่ะ”

ยูริโอะใช้สองเท้าหน้าเกาะขอบหน้าต่าง มองชายตัวสูงที่หุนหันสวมเสื้อโค้ชแล้วเดินออกไป แถมปิดประตูใส่ดังปัง เขาหงุดหงิดตรงที่พยายามร้องเหมียวๆ แต่เจ้าโอตาเบ็คก็ไม่ยังไม่ยอมหันมาอุ้มเขาขึ้นมาจูบแบบที่ทำเป็นประจำทุกวัน

นายมันเป็นทาสที่แย่มาก!

แมวตัวน้อยประณาม เขาตวัดตัวลงจากขอบหน้าต่างไม้โอ๊คแล้วกระโดดไปบนโซฟา ขดตัวลงนอน ดวงตาสีสวยชำเลืองมองรูปคู่เขากับโอตาเบ็ค รูปนี้ถ่ายตอนที่โอตาเบ็คชนะเสก็ตตอนอายุ15 แล้วเขาก็ยังเป็นลูกแมวน้อยๆ ไร้เดียงสา ตอนนั้นโอตาเบ็คสนใจเขามากกว่าตอนนี้อีก มีอะไรก็เล่นด้วยกันเสมอ ตอนนี้อายุ 19 แล้วก็เอาแต่ออกไปข้างนอก ไม่ยอมอยู่ให้หนุนตักเหมือนเคย

“เจ้าทาสโง่ ต้องให้เรียกร้องความสนใจเท่าไหร่กันถึงจะพอ” ยูริโอะบ่นอุบ

เขาเหยียดขาบิดขี้เกียจแล้วกระโดดไปหลังเตาผิง อยู่ในบ้านตัวเดียวเหงาจะตาย แมวน้อยชำเลืองมองวัตถุทรงกลมแบนที่แขวนอยู่บนผนัง มันเป็นสิ่งของน่ารำคาญที่ส่งเสียงติ๊กต็อกเวลาเข็มสีแดงเล็กๆ เคลื่อน แต่มันก็มีประโยชน์ตรงที่มันทำให้รู้ว่า ถ้าเข็มสั้นๆ ชี้เลขที่ตัวปลาทู (เลขเก้า) โอตาเบ็คก็จะออกจากบ้านไป ถ้าเข็มชี้ที่เรือใบ (เลขสี่) โอเตาเบ็คก็จะกลับมา

แต่ชีวิตของแมวไม่ได้มีเวลาให้รอขนาดนั้นหรอกน่า

ยูริโอะกระโดดลลงมุดออกไปทางรูหลังบ้านแล้วออกไปผจญภัยตามประสาแมว

ชีวิตก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ

โอตาเบ็คนั่งอ่านเมนูในร้านอาหาร เขานัดใครคนหนึ่งไว้ตอนสิบเอ็ดโมง เขาพลิกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา เงยหน้าอีกทีก็มีหญิงสาวสวยมานั่งตรงข้ามแล้ว

“สวัสดีครับ...” เขาทักเสียงเบา เป็นเพราะไม่ค่อยชอบเข้าสังคมด้วย ก็ไม่รู้ว่าจะทักทายอย่างไรดี หญิงที่นั่งตรงข้ามยิ้ม

“สวัสดีค่ะ ฉินชื่อเอมม่า มาจากบริษัทรับฝึกแมว แมวของคุณโอตาเบ็คเป็นพันธุ์ไหนคะ” เจ้าหล่อนเข้าเรื่องงานในทันที

“พันธุ์ Balinese cat ครับ แต่ผมเก็บเขามาเลี้ยงตั้งแต่ตอนนที่เขายังเป็นลูกแมว ไม่แน่ใจว่าจะเป็นสายพันธุ์แท้ไหม” เขาเปิดรูปยูริโอะในมือถือให้ดู

“น่ารัก น่าจะหยิ่งผยองไม่เบาเลย” เธอเงยหน้ามาสบตาหนุ่มขี้อายแล้วยิ้มนิดๆ โอตาเบ็คปั้นสีหน้าไม่ถูก

ยูริโอะกระโดดข้ารั้วบ้านออกมาเดินริมถนน เขาเดินผ่านสลัมที่มีแมวข้างถนนอยู่มากมาย แมวพันธุ์ Balinese catจงใจเดินห่างออกมา เขาไม่ค่อยชอบเข้าสังคมกับพวกนั้น สกปรกจะตาย สนิทกันก็รั้งจะเอาหมัดมาติด

เขาเดินเชิดตามประสาแมวบ้าน จ่าฝูงแมวจรัดผิวปากหวิว

“ว่าไงน้องสาว สบายดีไหมจ๊ะ”

ยูริโอะหันไปมอง King JJ ที่ยืนอยู่บนลังกระดาษ เขาจงใจไม่ตอบคำถามนั้นแล้วเมินหน้าหนี

“อะไรกัน ไม่ยอมคุยด้วยเหรอ เป็นแมวบ้านแล้วหยิ่งหรือไง” คิงส์เจเจ กระโดดลงมาจากลังสูงดักทางยูริโอะ แมวน้อยถอยหลังเล็กน้อยตั้งสติแล้วขู่ฟ่อ

“นายน่ะ ถอยไปเลยนะ อย่ามาขวางทางเจ้าโง่!” ยูริโอะขู่จนหางฟู แต่แมวพันทางตัวใหญ่ก็ยังก้าวเข้ามาไม่หยุด ดวงตานักสู้แสนสวยบ่งบอกว่าตายเป็นตาย เขาจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด

“ง้าวววว”

คิงส์ เจเจ กระโจนเข้ามากัดกระชากที่หลังคอ ยูริโอะสะบัดตัวตบหน้าแมวหงาวฉาดใหญ่ แมวตัวอื่นๆ เริ่มมาล้อมดารต่อสู้อย่างสนุกสนาน ส่วนมากจะเชียร์เจเจมากกว่ายูริโอะ แมวพวกนี้เป็นแมวพันทางที่ถูกทิ้ง เกลียดแมวบ้านสวยๆ แบบยูริโอะยิ่งกว่าอะไร ยูริโอะอาศัยจังหวะเล็บคมกริบข่วนหน้าแมวตัวผู้เป็นทางยาว เจเจเลือดซิบ เขากัดผ้าพันคอสีน้ำเงินที่คอแมวยูริโอะแล้วดึงออก แมวน้อยตกใจ เจเจคาบผ้าพันคอกระโดดกลับขึ้นไปบนลังแล้วฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ

“นายน่ะ ควรจะมารับรู้ชีวิตแมวจรจัดที่ต้องคอยหลบซ่อนตัวจากเทศบาลบ้างนะ คุณหนูยูริโอะ...” เจเจยิ้มยียวน ยูริโอะกัดฟันกรอด

“หนอยแก!!” เขาจะกระโดดขึ้นไปบนลัง แต่มีเสียงแมวร้องเสียงหลงดังขึ้น

“พวกเราหลบเร็ว เทศบาลมา!!!”

แมวเกือบสี่สิบตัวที่อยู่ล้อมรอบรีบหนีเอาชีวิตรอด เจเจกระโดดหายไป เหลือเพียงยูริโอะที่กำลังอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

“นั่น มีแมวจรจัดอยู่ตรงนั้น!!”

ชายตัวสูงถือสวิงชี้มาที่ยูริโอะ เขารีบวิ่งหนีออกไปทางถนนใหญ่เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เทศบาลก็ตามมาติดๆ

ยูริโอะวิ่งบนทางเท้า มุดลอดขาคนไปมา ตรงที่ๆ มีเด็กนั่งขวางเขาก็กระโดดเหยียบหัวแล้วผ่านมาได้ เสียงคนร้องวี้ดว้ายตามทาง หลบแมวจรจัดกันจ้าละหวั่น ยูริโอะกระโดดข้ามแผงขายปลาและคาบปลาทูไปด้วยหนึ่งตัว คนขายโกรธจัดถือมืดวิ่งไล่ตาม เทศบาลถูกคนมากมายขวางทางก็ผ่านไม่ได้ แต่คนขายปลาตามยูริโอะอย่างกระชั้นชิด

“ไอ้แมวจรจัด หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงตะโกนด่าไล่หลัง

ไม่ เราไม่ใช่แมวจรจัด เราต้องหาคนมายืนยันว่าเรามีเจ้าของแล้ว ยูริโอะคิดในใจ

เขาต้องไปหาโอตาเบ็ค พระเจ้า แล้วเขาจะเจอโอตาเบ็คได้ไง

ดวงตาคมหันไปเห็นกระจกร้านอาหารฝั่งตรงข้าม จะว่าโชคเข้าข้างเขาแล้วก็ได้ ยูริโอะเห็นโอตาเบ็ตกำลังนั่งทานอาหารอยู่ในภัตาคาร

“แกจะหนีไปไหน!!” คนขายปลาตะโกนโวยวาย เทศบาลเคลียร์ทางแล้วก็ตามมาติดๆ คนรอบๆ หันมามองเป็นตาเดียว

“นั่นอะไรกันน่ะ” โอตาเบ็คมองผ่านกระจก เขาเห็นชายสามคนกำลังรุมจับแมวตัวเดียว และเห็นแมวพันธุ์ Balinese cat เหมือนยูริโอะวิ่งข้ามถนนไม่ดูรถอีก โอตาเบ็คเริ่มนั่งไม่ติด แมวตัวนั้นเหมือนยูริโอะมากจนเขาใจหาย และข้ามถนนแบบนั้นมันอันตราย!!

รถสี่ห้าคนพร้อมใจกันเบรก ยูริโอะยิ่งได้ยินเสียงแตรรถก็ยิ่งตกใจ หลับตาวิ่งไปข้างหน้าไม่คิดชีวิต จู่ๆ ร่างทั้งร่างก็โดนคว้าและตามด้วยเสียงดังโครม!

ยูริโอะหลับตาไม่กล้ามอง เสียงคนร้องโอดครวญอยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาต้องเปิดตา

โอตาเบ็ค！

แมวน้อยเบิกตากว้าง โอตาเบ็คเข้ามาอุ้มยูริโอะก่อนที่มอเตอร์ไซด์จะชน ทำให้ตัวเขามารับเคราะห์แทน ชายหนุ่มเจ็บจนหน้าซีด เขาหันไปมองขาที่ถูกชนอย่างแรง

“ขาต้องหักแน่ๆ...”

สำหรับนักกีฬาเสก็ตลีลา ขาเป็นสิ่งสำคัญมาก หากหักไปไม่รู้จะกระทบกับงานมากแค่ไหน ยูริโอะตัวสั่นยืดตัวไปเลียหน้าโอตาเบ็คเบาๆ เทศบาลเข้ามาล้อม

“ขอแมวจรจัดตัวนั้นด้วยครับ”

โอตาเบ็คหันมามองแมวในอ้อมกอดตัวเอง ยูริโอะซุกกายลงกับแผ่นอกกว้าง โอตาเบ็คหันกลับไปหาเทศบาล

“นี่แมวผมเองครับ ไม่ใช่แมวจรจัด ส่วนค่าเสียหายเดียวผมรับผิดชอบให้”

เจ้าของยืดอกรับ ส่วนแมวน้อยจอมซ่าได้แต่ทำหน้าหงอย เขาเห็นโอตาเบ็คถูกส่งขึ้นรถพยาบาล มีคนมากมายที่กำลังวุ่นวายเพราะเขา ส่วนคนขับมอเตอร์ไซด์จะไม่เป็นไร แต่รถก็เสียหายอยู่ดี ยูริโอะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้มาก่อน เขาไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ถ้าเขาอยู่บ้าน นอนนับเข็มนาฬิการอโอตาเบ็คก็ไม่มีใครเดือดร้อน

สุดท้ายยูริโอะก็ถูกส่งกลับมาที่บ้าน เขากลับมานั่งรอโอตาเบ็คบนโซฟา ต่อไปนี้ตั้งใจจะทำตัวดีๆ

“อยากจะชดใช้ความผิดจริงๆ เลย...” แมวน้อยนอนมองนาฬิกาอีกครั้ง ตอนนี้ เข็มชี้ไปที่เรือใบ โอตาเบ็คก็ยังไม่กลับมา เขารอ... รอ... รอ จนหลับไป

“กลับมาแล้ว...” โอตาเบ็คพูดอย่างเหนื่อยล้า ถือไม้เท้าเดินกระเผกเข้ามา เปิดไฟให้ห้องสว่างไสว มองหายูริโอะ

แมวน้อยจอมซนของเขา ที่ทำให้เขาถูกรถชน

ยูริโอะได้ยินเสียงคนพูดก็งัวเงียตื่นเข้ามา เขาหันไปหาต้นเสียง

“กลับมาแล้วเหรอ ขอต้อนรับกลับนะ เอ๊ะ!” ยูริโอะชะงัก ปกติเสียงเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ เวลาเขาพูดจะเป็นเสียงเหมียวๆ ต่างหาก แล้วทำไมตอนนี้เขาพูดเหมือนภาษาที่โอตาเบ็คใช้เลยล่ะ ยูริโอะก้มมองตัวเองก็ตกใจ เขามีแขน มีขาเหมือนมนุษย์ แถมมีนิ้วทั้งห้านิ้วอีก คนตัวเล็กเงยหน้ามองโอตาเบ็คที่ตะลึกค้างไม่แพ้กัน

“น..นายเป็นใคร”

โอตาเบ็คถามหน้าซีด ยูริโอะรีบรุดออกมา “ก็ฉันยูริไงล่ะ แมวของนาย” ยูริชี้ตัวเอง เขาไม่สนใจว่าตัวเองจะไม่ใส่เสื้อผ้า โอตาเบ็คมองเรือนร่างสวยงามแต่ทว่าเปลือยเปล่านั้นก็รีบหันหน้าหนี

“มันเป็นไปได้ยังไง” เขาหลับตาปี๋ รู้สึกมีอะไรอุ่นๆ เลียอยู่ที่หน้า ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหนุ่มหน้าสวยที่อ้างตัวเป็นยูริโอะกำลังเลียหน้าเขาเหมือนแมว

“วันนี้ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย ต่อไปนี้จะเป็นเด็กดีแล้ว สัญญา ขานายหักเหรอ” ยูริมองลงมาที่ขาที่ใส่เฝือก โอตาเบ็คตอบสั้นๆ

“แค่ร้าวๆ น่ะ”

ยูริโอะก้มลงไปที่พื้น ทำจมูกฟุดฟิดตรงขา เขาจะเลียรักษาแผลให้เหมือนแมวแต่โอตาเบ็คปฏิเสธ “นายไม่ต้อง หมอทายาให้แล้ว”

ยูริทำหน้าเจื่อนๆ เขาขุกเข่าลงกับพื้นแล้วแบะขาออก เงยหน้ามองชายหนุ่ม “แล้วมีอะไรที่ฉันจะทำให้นายเพื่อเป็นการตอบแทนได้บ้าง จะให้ทำอะไรก็ทำให้หมดเลย!”

โอตาเบ็คมองต่ำลงไป ยูริโอะกลายเป็นคน ไม่ใส่เสื้อผ้า แถมยังพูดจาแบบนั้นอีก เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วถอดเสื้อคลุมมาคลุมตัวให้ชายร่างเล็ก

“เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนนะ นายไปรอที่ห้องนอน ไม่สิ! ไปนอนแบบที่เราทำกันอยู่ทุกคืน”

โอตาเบ็ครีบแก้คำพูด เขาหน้าแดงทุกครั้งที่สมองเผลอคิดไม่ดีไม่ร้ายกับร่างกายใหม่ของยูริโอะ ใบหน้าสวยพยักหน้าแล้วรีบรุดไปนอนรอที่ห้องนอนทันที

“โอตาเบ็ค มาดูนี่หน่อย~~~”

คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถูกเรียก ร่างกำยำสวมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวเดินกระเผกออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่หัวยังเปียกอยู่ เขาเปิดประตูห้องนอนเข้าไป

“มีอะไร อึก!”

เขารีบหน้าหนีทันทีเมื่อเห็นยูริกำลังนอนอ้าซ่า หน้าแดงก่ำ หอบหายใจฟืดฟาด แถมส่วนกลางลำตัวยังตั้งโด่งน่ารัก ยูริโอะชี้ความน่าอึดอัดที่อยู่ตรงกลาง

“ฉันลองจับมันดู แต่จับไปจับมาจู่ๆ มันก็แข็งขึ้นมาเลย ทำให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมหน่อย!”

คำขอร้องกึ่งสั่ง ทำให้โอตาเบ็คทำอะไรไม่ถูก เขาค่อยๆ ลืมตาแล้วกลับไปมองร่างบาง

“ทำให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมเหรอ ได้สิ...”

มือหนาปลดเสื้อคลุมอาบน้ำหล่นลงพื้น แล้วเดินตัวปล่าวเข้าห้องนอนไปช่วยแมวน้อยของเขาหายอึดอัด

“ทนหน่อยนะ มันอาจจะ....”

“อ๊า!!!”

END